tand tand: Alg.; mv. tanden: W. (beh. Wkp.); N.B.; T.; Sch.-D.; L.v.H.; Wdo.; Ofl.; tangen tannen: W. (Wkp.); Z.B.; N.B. (Kg.); Z.V.W.; L.v.Ax.; taon: G. Aant.: de vormen tangen tannen zijn ouderw.; Dubbele dobbele tanden enz.: kiezen.
Zie onder
dobbel.
Uitdr.: d'r tanden stae az-d'uzen van de Pekelienge: ze heeft maar hier en daar een tand in haar mond: W. (Kod.; Ok.; Dob.;
Aag.; Grij.). Aant.: De Pekelienge is een afgelegen buurt onder Aagtekerke met verspreid liggende hoeven en arbeidershuisjes. Plaats. var.: d'r tann'n stao az d'uzen van Kezand: Bvt.; D'r tann'n bin uut d'and gezaoid: staan onregelmatig: Kn.; Ax.; Hok.
Dà's ma(r) tanden tèrr¶ge: lekker maar te weinig: Rns.; Mdb.; Smd.
't Is nae (nao) z'n tandje: het is naar zijn smaak hij lust het graag: m.m. T. (Mtd.); Sch.-D. (Dsr.; Ng.; Nwk.; Otl.; Bns.); Z.V.W.; L.v.Ax. (Ax.; Hok.); G.; Ofl. (Azn.); naor zijnen tand: L.v.H.; var. 't Is zijnen (zènen) tand: m.m. Lam.; Wdo.
Landbouwterm: tandj'-an eie(n) eggen slechte(n) rieë(n): zo eggen dat de egsporen vlak tegen elkaar aan liggen; deze wijze van eggen staat tegenover half-over egge(n) enz.. wanneer telkens de halve eg over het reeds geëgde jôôtje (z. ald.) getrokken wordt: geg. d. N.B. (Kg.); Z.V.W. (Gde.; Rtc.; Adb.); G. (Gdr.); tandje-an rieën: Adb.; tandje-om slechten: Gde. Verg. raekende-mis.
